Ofisten çıktım, otobüse bindim, arkadaşlarla bilindik bitmeyen telefon görüşmeleri, eve nasıl geldiğimi anlayamadım bile.
Evimin olduğu sokağa girdim, acı acı çalan sireni ile bir ambulansta benimle girdi ki benden hızlıydı. Her zaman ki alışkanlığım ile "Allah Yardımcısı Olsun" dedim. Ambulans benim evimin olduğu apartmanın önünde durdu. Bir kalabalık bir telaş, yürek ağıza nasıl gelir, o saniyelerde akıldan film şeridi gibi neler geçer, ben nasıl bir deparla koşarım varın siz düşünün.
Kapının önüne geldiğimde yere devrilmiş bir motosiklet ve ona çarpmış bir araba. Şu anda utanarak anlatıyorum ama o anda elde olmadan derin bir nefes alarak yere yığıldım.
Ambulansın annem veya İpek için değil bir başkası için gelmiş olduğunu öğrendiğimde aynen derin bir nefes aldım ve ağlamaya başladım. Nasıl bir duygu ki kendi canlarına değil de bir başkasına ne olduysa olduğuna sevinmek.
Ağlayarak sakinleştim, yukarı çıktım, kapıyı çaldım. İçeriden gelen İpek'imin çığlıklarını duyunca daha çok hislendim. "Anne, anneanne gel, Anne ..." Annem kapıyı açınca şok tabi suratımı görünce, hemen gülmeye çalıştım ki İpek anlamasın ve etkilenmesin. Anneme kısa bir özet geçtim. Annem "Anne oldun ve anne olunca anladın" dedi.
Çok utandım ama evet anne olunca anladım.
Sevgiler,
Pınar
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder